Τὸ Brexit, ἤτοι ἔξοδος τῆς Βρεταννίας ἀπ’ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, σὲ ἀντικατάσταση τοῦ Grexit, τῆς ἐξόδου τῆς Ἑλλάδος ἀπ’ τὴν Εὐρωζώνη κατὰ τὴν παρελθοῦσα τριετία, βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρο τῶν σοβαρῶν ἀναλύσεων στὸν εὐρωπαϊκὸ τύπο• οἱ δημοσκοπήσεις δείχνουν ὅτι μόνο ἕνας στοὺς τρεῖς Ἄγγλους εἶναι ὑπὲρ τῆς παραμονῆς στὴν Ἕνωση –διότι στὴν Σκωτία, ἡ ὁποία διεκδικεῖ τὴν ἀνεξαρτησία της ἀπ’ τὴν Μεγάλη Βρεταννία, τὸ ποσοστὸ εἶναι ἀντίστροφο- ἐνῶ ἐξαπλώνεται ἡ πεποίθηση, ὅτι δὲν ἔχουν τίποτε κοινὸ μὲ τοὺς Εὐρωπαίους. Τὴν ἴδια στάση εἶχαν τηρήσει οἱ Ἄγγλοι τὸ 1950, ὅταν ὁ Ρομπὲρτ Σουμὰν εἶχε ζητήσει ἀπ’ τὸ Λονδίνο τὴν συμμετοχή του στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση Ἄνθρακος καὶ Χάλυβος, τὸ προοίμιο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως• τότε ἀπάντησαν, ὅτι περισσότερα κοινὰ ἔχουμε μὲ τὶς Αὐστραλία, Καναδᾶ καὶ Νέα Ζηλανδία, παρὰ μὲ τὴν ἠπειρωτικὴ Εὐρώπη. Μᾶλλον δὲν ἀνακόπτεται τὸ Brexit κατὰ τοὺς ἀναλυτές.