Τὸ τρέχον τρίμηνο εἶναι τὸ κρίσιμο γιὰ τὴν Εὐρωζώνη, τὸ ἐὰν θὰ περάσει τὴν ἀνάκαμψη ἢ θὰ παραταθεῖ ἡ ὕφεση• αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ πρόβλημα τῶν Βρυξελλῶν καὶ τῶν ἐθνικῶν κυβερνήσεων, κυρίως τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Γαλλίας. Ἡ γερμανικὴ οἰκονομία προβλέπεται ὅτι ὑπερβαίνει τὴν κρίση τὸ πρῶτο τρίμηνο κι ὁλόκληρο τὸ ἔτος, ἐνῶ ἀντιθέτως εἶναι δυσμενεῖς οἱ προοπτικὲς γιὰ τὴν Γαλλία• οἱ νότιες χῶρες περιορίζουν τὸ ρυθμὸ τῆς ὑφέσεως καὶ στὸ τέλος τοῦ ἔτους Ἰρλανδία ὁπωσδήποτε καὶ Ἑλλάς, ἴσως, περάσουν στὴν ἀνάκαμψη. Φυσικὰ ἀπομένει ἡ Ἰταλία, μὲ τὴν μετεκλογικὴ οἰκονομικὴ πολιτική, ἀλλὰ τὸ σημανικώτερο εἶναι ὁ βαθμὸς ἐπιδράσεως τῆς γερμανικῆς ἀτμομηχανῆς στὴν εὐρωπαϊκὴ οἰκονομία• οἱ ἀντιδράσεις τῶν ἀγορῶν παραμένουν εὐνοϊκές, διότι προσφέρουν συνέχεια ἀρνητικὰ ἐπιτόκια, στὰ γερμανικὰ καὶ τῶν ἑταίρων τοῦ σκληροῦ πυρῆνος καὶ τῶν εὐρωπαϊκῶν ταμείων τὰ ὁμόλογα, ἀλλὰ καὶ στὰ γαλλικά. Ἡ ἀτλαντικὴ καταστροφολογία ἀποτυγχάνει πάλιν…