Ἡ περιπέτεια τῆς Κύπρου τὴν τελευταία ἑβδομάδα ἀπέδειξε δύο πράγματα: πρῶτον, τὴν ἀνάλαφρη στάση πολλῶν Κυπρίων καὶ Ἑλλήνων πολιτικῶν, μὲ τὴν συγχορδία, ἂν ὄχι καὶ τὴν καθοδήγηση τῆς ἀτλαντικῆς διαπλοκῆς• τὰ ψεύδη ἔπεφταν βροχὴ καὶ ἡ ἀντιγερμανικὴ ὑστερία ὡς ὄμβρος, ἐνῶ ἀπέκρυβαν συστηματικὰ τὴν πραγματικότητα• δεύτερον, τὴν πλήρη ἄγνοια ἢ ἀποσιώπηση τῆς οἰκονομικῆς πραγματικότητος. Ἔτσι ἐπικαλέσθηκαν ἀρχὲς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καὶ κυριαρχίας, ἐνῶ γνωρίζουν ὅτι, μὲ τὴν ἔνταξη στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ στὴν Εὐρωζώνη περισσότερο, ἐπιβάλλονται αὐτομάτως περιορισμοί, εἶναι ἁπλῆ ἀριθμητικὴ αὐτά• ἀντιθέτως ἀναπαράγουν τὴν ἀντιευρωπαϊκὴ καταστροφολογία τῶν κερδοσκοπικῶν κύκλων. Ἡ κυπριακὴ οἰκονομία, ὅπως ὅλες στὴν ψηφιακὴ ἐποχή, δὲν δουλεύουν οὔτε στιγμὴ χωρὶς τραπεζικὸ σύστημα• γνώριζαν ὅτι οἱ ἀποφάσεις ἔπρεπε νὰ ληφθοῦν ἀμέσως, ὅπως πίεζε ὁ Νίκος Ἀναστασιάδης. Ἐπιδόθηκαν σὲ βυζαντινὲς παρασκηνιακὲς διαβουλεύσεις καὶ ἡ ἀγορὰ βούλιαζε• καλὴ εἶναι τὸ «ὠσανά», ἀλλὰ ἔρχεται καὶ τό, «Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν».