Ὁ Πελοπίδας ἀναχώρησε, γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν θεσσαλικῶν πόλεων ἀπ’ τὸν τύραννο τῶν Φερῶν Ἀλέξανδρο, μὲ τριακόσιους μόνο ἱππεῖς• εἶχε ἀφήσει τὸν στρατό του, διότι εἶχε γίνει ἔκλειψη ἡλίου κατὰ τὴν ὥρα τῆς ἀναχωρήσεως. «Μέγα ἐδόκει καὶ πρὸς ἄνδρα λαμπρὸν ἐξ οὐρανοῦ γεγονέναι σημεῖον»• διότι τὸ θεωροῦσε μεγάλο καὶ θεϊκὸ οἰωνὸ τὴν ἔκλειψη τοῦ ἡλίου. «Ὁ δὲ ἦν μὲν καὶ δι’ ὀργὴν ὧν καθύβριστο θερμότερος ἐπὶ τὸν Ἀλέξανδρον»• ὁ Πελοπίδας ὅμως ἦταν καὶ πολὺ ὀργισμένος πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον γιὰ τὴν σύλληψή του λίγο καιρὸ νωρίτερα. «Ἤλπιζε δὲ καὶ τὴν οἰκίαν αὐτοῦ νοσοῦσαν ἤδη καὶ διεφθαρμένην εὑρήσειν ἐξ ὧν διείλεκτο τῇ Θήβῃ»• πίστευε δὲ ὅτι θὰ βρεῖ τὸ σπίτι του διαλυμένο καὶ ἀναστατωμένο μετὰ ἀπὸ ὅσο εἶχε συζητήσει μὲ τὴν Θήβη. «Μάλιστα δ’ αὐτὸν καὶ παρεκάλει τὸ τῆς πράξεως κάλλος»• μάλιστα τὸν παρακινοῦσε τὸ μεγαλεῖο τῆς πράξεώς του.