Ἡ προσωπικὴ κατάρρευση τοῦ Ναπολεοντίσκου, καὶ φυσικὰ μαζί του ὁλοκλήρου τοῦ συστήματός του ἐξουσίας, εἶναι δεδομένη πλέον∙ εἶναι θέμα ὀλίγου χρόνου πιὰ ἡ ἀπαλλαγὴ τῆς χώρας ἀπ’ τὴν λοιμικὴ τῆς ἀριστερῆς ἐξουσίας. Ἀποδείχθηκε, ὄχι μόνο ἀνίκανος καὶ ἄσχετος μὲ τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα, ἀλλὰ καὶ δειλὸς σὲ ὅλα του∙ ἐπιχείρησε τὴν φιέστα του στὴν Καισαριανὴ καὶ δὲν αἰσθάνθηκε τίποτε, ὅταν τὰ ΜΑΤ κυνηγοῦσαν στὰ στενά της τοὺς Κασιαριανιῶτες, ὅπως στὴν κατοχὴ οἱ κατακτητές, οὔτε συμπόνεσε τοὺς συνταξιούχους, ὅταν τοὺς ἔδερναν καὶ τοὺς βομβάρδιζαν μὲ δακρυγόνα λίγα μέτρα ἀπ’ τὸ γραφεῖο του. Ἔχει ἀποκλείσει τὴν Ἡρώδου Ἀττικοῦ καὶ γιὰ τοὺς πεζούς, ὅπως δὲν εἶχε κάνει οὔτε ὁ δικτάτορας τῆς ἑπταετίας.