Η αισθητική αντίληψη ζωής των Ελλήνων, ο πολιτισμός τους είχε ως ακρογωνιαίο λίθο τον θαυμασμό του κάλλους· η ωραιότης του τρόπου ζωής συνδυαζόμενη με την αίσθηση του μέτρου, προσέφερε την ποίηση, τη φιλοσοφία, τη δημοκρατία, το δράμα, τις καλές τέχνες και τη μουσική αρμονία. Είναι εύκολο να γνωρίσουμε τη δύναμη του κάλλους· «ράδιον δε γνώναι την δύναμιν αυτού». Όσα στερούνται του κάλλους τίποτε δεν έχουν αξιαγάπητο, αλλά τα πάντα περιφρονούμενα, εκτός από εκείνα που μετέχουν του χαρίσματος αυτού· «των δε κάλλους απεστερημένων ουδέν ευρήσομεν αγαπώμενον αλλά πάντα καταφρονούμενα, πλην όσα ταύτης της ιδεάς κεκοινώνηκε». Ο Ζεύς, ο κυρίαρχος των πάντων ως προς τα άλλα την ιδίαν δύναμιν επιδεικνύει, προς δε το κάλλος ταπεινός γιγνόμενος αξιοί πλησιάζειν· «αλλά Ζευς ο κρατών πάντων εν μεν τοις άλλοις την αυτού δύναμιν ενδείκνυται, προς δε το κάλλος ταπεινός γιγνόμενος αξιοί πλησιάζειν».