Η ανθρωπομορφική θρησκεία των Ελλήνων τιμούσε περισσότερο από κάθε άλλη αρετή το κάλλος· όταν οι θεοί υποδουλώνονταν από το κάλλος των θνητών αυτό δεν εθεωρείτο κακό. Τόσο πολύ μάλιστα ετιμείτο περισσότερο το κάλλος από τους θεούς, παρά από εμάς, γράφει ο Ισοκράτης, ώστε και στις γυναίκες τους που είχαν κατακυριευθεί υπ’ αυτού να παρέχουν συγνώμην· «τοσούτω δε μάλλον προτετίμηται το κάλλος παρ’ εκείνοις ή παρ’ ημίν, ώστε και ταις γυναιξί ταις αυτών υπό τούτου κρατουμέναις συγνώμην έχουσι». Και πολλές μπορεί να αναφέρει κανείς αθάνατες, οι οποίες ηττήθηκαν από κάλλος θνητού· «και πολλάς άν τις επιδείξειε των αθανάτων, αί θνητού κάλλους ηττήθησαν». Περισσοτέρους δε θα βρει κανείς αθανάτους να έχουν γίνει για το κάλλος τους ή για όλες τις άλλες αρετές μαζί· «πλείους γαρ άν εύροιμεν δια το κάλλος αθανάτους γεγενημένους ή δια τας άλλας αρετάς απάσας».